Al tijden was ik op zoek naar een leuke, maar toch ook functionele rugtas. Als ik aan het wandelen ben, vind ik het fijn om mijn handen vrij te hebben, maar heb toch graag een tas bij me. Het blijkt best lastig om een tas te vinden die zowel praktisch als stijlvol is. Ik heb een functionele rugzak, maar die vind ik niet mooi staan als ik bijvoorbeeld door de stad wandel. Het oog wil tenslotte ook wat.

Huh rugzak of rugtas? Er schijnt een verschil tussen beide termen te zijn, voornamelijk in functionaliteit. In mijn beleving is een rugzak meer bedoeld voor lange wandelingen, kamperen, hiken en backpacken. Een rugtas zie ik als een elegantere tas die je op je rug kunt dragen. Op internet wordt dit onderscheid juist andersom uitgelegd. Hoe dan ook, ik was op zoek naar de elegantere vorm.

Op een dag was ik met mijn vriendin een dagje lekker aan het lanterfanten (ook zo’n prachtig woord) in Groningen en liep ik tegen een hele leuke rugtas aan. Niet letterlijk natuurlijk, haha. De tas was precies wat ik zocht, niet te groot, niet te klein, mooi materiaal en een prachtige kleur.

Bij het eerste gebruik had ik de indruk dat de banden makkelijk losser gingen, waardoor ik de rugtas zou kunnen verliezen. Daarom bedacht ik om bij de kleermaker drukknopen op de banden te laten zetten, zodat dat probleem opgelost zou zijn.

Op mijn wandelroute in Hoogeveen zit een kleermaker waar ik goede ervaringen mee had. Toen ik in mijn huidige appartement kwam wonen, heb ik daar gordijnen laten inkorten. In mijn herinnering was de kleermaker een hele aardige, energieke man. Hij begreep dat het fijn was om de gordijnen dezelfde dag nog op te kunnen hangen, en zo geschiedde.

Dit keer was hij echter anders. Gelaten, zwijgzaam. Ik zag dat hij een brace om zijn hand droeg. Er zat zeven jaar tussen mijn vorige en dit bezoek, en in die tijd kan er natuurlijk veel veranderen. Hij keek van de tas naar mij en terug. Hij trok aan de banden en, eerlijk is eerlijk, ze bewogen geen millimeter. Alsof hij een wedstrijd had gewonnen, keek hij mij aan en zei dat het niet nodig leek om er drukknopen op te maken. De banden zaten immers muurvast. los daarvan zou het technisch niet eens kunnen, omdat de banden dan niet meer door de gespen konden. Vervolgens zei hij, dus blijkbaar was er technisch gezien toch wel een mogelijkheid, dat als ik het perse wilde hij het wel kon doen maar hij adviseerde me om het eerst maar een tijdje zo te proberen.

Ik knikte, zei dat ik dat zou doen, en vertrok – de verliezer van dit figuurlijke duel. Schijnbaar onbewogen liep ik naar buiten, maar inwendig moest ik zo vreselijk lachen. Het leek wel een toneelstukje dat we samen hadden opgevoerd.

De kleermaker had gelijk. De banden zijn nooit los gegaan. Af en toe trek ik er expres hard aan, maar nee geen beweging in te krijgen.

Ik heb vier dagen in de week vaste bezigheden: maandag, dinsdag, woensdag en donderdag. Op maandag ben ik bij mijn dochter. Op de andere dagen werk ik als huishoudelijke hulp via een zorgorganisatie bij mensen thuis. Als die dagen achter de rug zijn, ben ik zo blij dat ik vrij ben. Vind ik het dan zo erg om te werken? Niet echt. Maandag is altijd super leuk, op dinsdag heb ik een makkelijke dag dan hoef ik maar twee uurtjes te werken. De woensdag is de dag waar ik het meest tegenop zie; dan werk ik twee keer drie uur. De donderdag is weer een makkie en bovendien het einde van mijn werkweek! Dan liggen er drie heerlijke vrije dagen voor me waarop ik kan doen wat ik wil. Maar heel vaak weet ik niks te doen en verlang ik naar meer bezigheden.

Ik begin de dag met wandelen, iedere dag probeer ik tussen de zes en twaalf km te wandelen. Als ik dan weer thuis ben, maak ik koffie in mijn cafetière. Heerlijke biologische koffie, ik drink één grote beker per dag die ik op de galerij op drink. Tot en met de koffie voel ik me heerlijk, maar dan komt het: dan moet ik iets gaan doen. Alles wat ik zou kunnen gaan doen heb ik geen zin in. Ik verlang naar spannende dingen en niet naar de dingen die op internet gesuggereerd worden zoals zoek een nieuwe hobby of ga vrijwilligerswerk doen.

Ik heb het zelfs aan ChatGPT gevraagd wat voor spannends ik zou kunnen gaan doen, maar die komt ook met in mijn ogen saaie dingen. Aan de ene kant vind ik het een geruststelling te kunnen concluderen dat er gewoon niet meer is en dat ik het ermee moet doen. Ik heb De kracht van het Nu van Eckhart Tolle er maar weer eens bij gepakt. Het is zeker twintig jaar geleden dat ik het voor het eerst las en heb er toen veel aan gehad. En dan is de dag vaak opeens zo maar weer voorbij zonder spannende dingen, maar erop terug kijkend was het toch een goede dag. Op naar de volgende!

Vasten-is het moeilijk of is het makkelijk? Voor mij hangt het ervan af wanneer de vraag gesteld wordt. Het is te vergelijken met stoppen met roken. Ik heb ooit gerookt en ben vaker gestopt en heb nog veel vaker pogingen daartoe gedaan. De ene keer leek het onmogelijk, en een andere keer lukte het gewoon. Met vasten is het net zo.

Als je ergens mee wilt stoppen, zoals tijdelijk niet eten, is het belangrijk dat er een voordeel in zit. Het hele lastige is dat dit voordeel in de toekomst ligt. Je moet er dus overheen kunnen kijken, erop vertrouwen dat het je iets goeds gaat brengen ook al ervaar je dat nu nog niet. Verder moeten de voordelen groot genoeg zijn om te winnen van de instant bevrediging door eten.

Wat ik merk als ik begin met vasten is dat ik nooit fysieke honger heb. Wat het wel is waardoor ik wil gaan eten laat zich moeilijk omschrijven. Het is een soort onrust, een leegte willen opvullen. De ene keer kan ik er doorheen ademen en gaat het over en een andere keer denk ik “fuck it” en heb ik er alles voor over om speciaal naar de winkel te gaan voor datgene waar ik op dat moment het water van in de mond krijg. Het is namelijk nooit iets wat ik al in huis heb zoals een appel of iets van groente. Het kan zoet of hartig zijn wat er dan moet komen. Vaak ijs als het zoet moet zijn of mokkataart. Als het hartig moet zijn, kan het een heel scala van dingen zijn zoals ras patat met veel mayonaise, brood met roomboter en kaas of pitabroodjes met vegetarische shoarma met knoflookmayonaise. En dan is het altijd veel wat ik eet.

Ik heb dat trouwens altijd al gehad: als ik eenmaal begin met eten kan ik niet meer stoppen. Ik kan heel goed niet eten, maar als ik begin, dan is het hek van de dam. Ik vind het zo knap als mensen één bonbon of één koekje kunnen nemen. Blijkbaar zitten die mensen gewoon anders in elkaar want ze hoeven er geen moeite voor te doen om niet meer te nemen. Ik heb het vaak aan mensen gevraagd. Ik plaag mezelf ermee als ik niet meer mag nemen. Ik eet liever twee dagen niet en dan één dag alles waar ik zin in heb.
Op andere momenten neem ik het besluit om alleen groente en fruit te eten, en dan mag ik zoveel als ik wil. Dat gaat dan een poosje goed en ik voel me er ook heel fijn bij, tot het moment dat ik weer “fuck it” denk en er meestal weer een aantal dagen volgen van alles eten waar ik zin in heb. Als het lukt om niet toe te geven aan eten op een vastendag, is de euforie groot en voel ik me heerlijk. Dat is trouwens ook de reden waarom ik vast: het heerlijke rustige lege gevoel.